*Erica de Croon schreef een 2de gastblog na een aantal bijzondere deephealing-sessies bij me.
Tipje van de sluier
In mijn eerste gastblog ‘Tinkernel-T-Team’ beschreef ik hoe mijn overleden moeder acte de présence gaf in een sessie met energetisch therapeut John Nieuwendyk.
Als ze in de heelkamer voldoende op verhaal was gekomen, zou ze doorgaan naar een nieuwe fase en een zelfgekozen taak op zich nemen.
Nieuwe fase
In een volgende sessie was mijn moeder deze nieuwe fase ingegaan. Wederom met verblijf in een soort heelkamer.
En ze had definitief gekozen voor de persoonlijke taak die ze al in gedachten had: begeleiden van mensen met trauma bij het overlijden.
John vertelde: “Ze begint met het begeleiden van een klein groepje van vijf à zes mensen. Als ze zelf nog meer op krachten komt, kunnen dit er meer worden. Ze laat een beeld zien van een dame op leeftijd, een oma, die veel trauma in zich draagt en binnenkort zal gaan overlijden.”
Deze taak vond ik goed bij haar passen. Al leek het me – vanaf deze zijde gezien – nog niet zo’n klein groepje om mee te beginnen.
Symbolisch schouwspel
Daarna verschoof het beeld naar een bed in de heelkamer waarop mijn moeder een set gewone speelkaarten begon uit te spreiden.
Alle rode speelkaarten spreidde ze open, met afbeelding naar boven, uit in een ruitvorm op het bed. Alle zwarte speelkaarten werden opgestapeld in het midden van de ruitvorm. Daar stond ook een schaakbord met schaakstukken opgesteld.
Ze legde niet uit wat ze deed en waarom.
Het leek me een symbolisch schouwspel. Voor mijn gevoel verwees ze naar een nieuwe fase in het spel van de dualiteit, voor mij persoonlijk en voor het collectief.
De zwarte kaarten belandden gesloten, met afbeelding naar beneden, op de stapel. Tot en met de laatste zwarte kaart aan toe.
In een latere sessie zou mijn moeder nieuwe elementen aan haar beeldrebus toevoegen en lagen alle zwarte kaarten open op de stapel in het midden.
Mogelijk bracht ze doelbewust met twee ‘zoek-de-verschillen-plaatjes’
Want de sessies met John gingen zeker niet alleen over haar, er vond ook heling plaats van oude stukken in mijzelf.
En op een gegeven moment kwam mijn moeder hierbij spontaan assisteren.
Nieuwe hoedanigheid
Terwijl ik op de behandeltafel lag en John bezig was met deep healing, zag hij haar uit het niets aan mijn rechterzijde opduiken. Ze verscheen bij mijn rechterheup en wandelde om het voeteneind heen langs de hele linkerzijde van mijn lichaam tot boven bij mijn hoofd. Daar verdween ze weer in het niets.
Nauwgezet beschreef John hoe ze precies diezelfde route meermaals aflegde.
“Ik zie haar steeds op diezelfde plek rechts naast je verschijnen, om de tafel heen lopen en bovenaan bij je hoofd weer verdwijnen. Steeds opnieuw, het lijkt een soort heling.”
Hij merkte op: “Interessant is dat ik je moeder in een andere hoedanigheid zie. Meestal zie ik overledenen in hun laatste hoedanigheid. Maar ik zie haar nu als een jonge vrouw met een grote bos roodbruine krullen. En ik hoor ‘Avalon’ zeggen.”
Met een vraagteken in zijn stem vervolgde hij: “Ik zie hele mooie natuur in een prachtige omgeving met overal van die mistflarden..?” De nevelen van Avalon misschien? Cirkelend met zijn hoofd riep hij uit: “Ach ja.. natuurlijk! De nevelen van Avalon.”
De niet-alledaagse vraag was al eens eerder bij me opgekomen of er misschien ergens een link was tussen mijn oer-Hollandse ‘doodgewone’ moeder en het mysterieuze, tot de verbeelding sprekende Avalon. Dus ik zat met stijgende verbazing en opwinding te luisteren hoe John hier een boekje over begon open te doen.
“Je moeder was een magiër, healer en teacher in Avalon. Dat was daar een ongebruikelijke combinatie. Ze kon als magiër iets in het stoffelijke manifesteren vanuit het niets.”
Korte metten en stille kracht
Ik ben me er ten volle van bewust dat mijn moeder bij leven korte metten zou hebben gemaakt met deze informatie over een familielid. In no time had ze dit gefixt met die andere gevleugelde uitspraak van haar: “Daar zijn wij te nuchter voor.”
Daarentegen beleef ik deze informatie als fascinerend en zeker de moeite waard om me in te verdiepen. Dat iets ongebruikelijk is, hoeft niet te betekenen dat het niet waar kan zijn. Want hoe verrassend ook, haar verhaal voelt voor mij als vertrouwd en kloppend.
Haar stille kracht krijgt als het ware multi-dimensionaal reliëf dat in de diepte altijd al voelbaar was.
Rots in de branding
Zoals de lieve woorden van troost voor mijn vader van een vroegere buurvrouw wellicht illustreren: “Maar je míst dan ook íemand! Een rots in de branding. Ze was áltijd beschouwend, nooit veroordelend.”
Postuum onthulde deze rots nu een tipje van een wel heel verrassende sluier.
Het besef daagde bij mij dat overledenen hier doorgaans niet veel gelegenheid voor krijgen. En ik waardeerde het dat zij er optimaal gebruik van maakte. Dus toen in oktober haar tweede sterfdag naderde, wilde ik graag een sessie met John volledig wijden aan haar ervaringen in Avalon. Het leek me een mooi, passend en leerzaam eerbetoon om haar carte blanche te geven.
En zo geschiedde. Ze nam ons mee op avontuur in Avalon.
In de derde gastblog volgt een reisimpressie.
Met veel dank aan John en mijn moeder!
Erica de Croon