*Erica de Croon schreef een gastblog na een aantal bijzondere deephealing-sessies bij me.
Tinkernel-T-Team
“Ik geloof dat er niets is. Maar ik ben wel heel nieuwsgierig, hoor.”
Deze woorden stonden cursief gedrukt rechtsboven op de rouwkaart van mijn moeder. Het was een gevleugelde uitspraak van haar. Ondanks haar scepsis was ze bij leven al gefascineerd door de dood, maar toch niet op een morbide manier. Ze hield van rust en hoopte op een zee van sereniteit om eindeloos in te baden.
Het heengaan
Na een ziekbed overleed ze thuis in de laatste uren van de zomertijd van 2021.
In haar laatste dagen kwam een stoet familieleden in kleine groepjes afscheid van haar nemen. Ik herinner me dat de jongste broer van mijn vader zich liefdevol over haar bed boog en herinneringen ophaalde aan vroeger. Hij zei tegen haar: “Dat waren nog eens mooie tijden toen, hè Nel?” Ze gaf hem haar karakteristieke glimlach en zei: “Och… nog steeds wel…“
Ze kon goed meebewegen met situaties. In mijn ogen waren haar puurheid, overgave, vertrouwen en gevoel voor humor haar grootste kwaliteiten.
Voor mij was het geen vraag of er iets is na de dood. Dus als we het er weer eens over hadden, overwoog ze of er dan toch iets zou kunnen zijn. En kwam uiteindelijk altijd weer op haar gevleugelde uitspraak uit. Dan zei ik wel eens: “Ga maar dood, mam, dan weet je het…” Ze lachte waarderend en we lieten het rusten. Tot de volgende keer dat ze het zich afvroeg.
Kou en kwinkslag
Na haar dood heb ik nog vaak aan haar en mijn woorden gedacht.
Na een jaar begon me op te vallen dat ik het vaak koud had. Toen ik hierbij stil begon te staan, besefte ik dat het een voor mij bekende soort kou was. Zo kan het voelen als een overledene bij je is of contact zoekt. Ik vroeg me af wie ik kende die overleden was. Tja… mijn moeder natuurlijk… Ik kon het me niet goed voorstellen, want ik verwachtte dat ze met haar verlangen naar sereniteit al snel naar het licht was vertrokken.
Met mijn vriendin Coby Ester ben ik ervoor gaan zitten en zij kreeg meteen woordelijk contact. Het was mijn moeder. Ze zat nog met iets waardoor ze zich niet vrij voelde om naar het licht te gaan. We spraken erover. Uiteindelijk zei ze via mijn vriendin dat ze ging vertrekken “weliswaar niet achter op de motor”. Een kwinkslag die verwees naar een ritje achter op de motor van mijn broer in haar laatste aardse zomer.
Toch bleef de kou terugkomen en ik vroeg de spirituele helpers om hulp voor haar. Ook ging ik voor sessies naar John Nieuwendyk, energetisch therapeut.
De heelkamer
Wederom was er snel contact met haar en hij kon melden dat ze inmiddels verbleef in de heelkamer. Dat vond ik fijn om te horen.
Wat houdt de heelkamer in?
John vertelde dat hij 23 jaar geleden een half jaar na het overlijden van zijn zus door haar werd uitgenodigd om te komen kijken waar zij nu verbleef.
Hij ging hier graag op in en kwam met zijn zus in een eindeloze ruimte van onvoorwaardelijke liefde. Thuis. Een plek waar hij met moeite weer vandaan ging, omdat hij er eigenlijk wilde blijven.
Doordat ze dit samen hadden gedaan, kon John later op eigen gelegenheid opnieuw op verkenning gaan. Zij had hem als het ware doorgang verleend.
Toen maakte hij kennis met de heelkamer. Een gigantische ruimte waar overledenen liefdevol worden opgevangen en heling ontvangen. Ze komen er langzaam weer op krachten. Er is geen enkele druk. Ze krijgen alle tijd die ze hiervoor nodig hebben.
Aardse sfeer
Ik zie de heelkamer als een eerste tussenstation, ook een soort ‘tankstation’, voor overledenen die dit nodig hebben.
Niet elke overledene gaat overigens meteen op weg naar het licht, zoals ik meermaals heb ondervonden.
Om allerlei redenen kan iemand nog korte of langere tijd in de aardse sfeer verblijven. Bijvoorbeeld vanwege een sterke band met of zorg over hun nabestaanden. Of door zich nog niet in staat te voelen om naar het licht te gaan. Ook kan een overledene door trauma aan een bepaalde plek gebonden zijn. Soms hebben ze op aarde nog iets op te lossen of er is geen besef dat ze overleden zijn.
In het boek ‘De Elohim. Krachtige engelen voor onze tijd van transformatie’ van Petra Schneider kun je lezen over de Elohim van de thuiskomst. Deze speciale groep engelen begeleidt overledenen naar het licht, mits in overeenstemming met het goddelijk plan. Je kunt hen altijd om hulp vragen voor een overledene.
Thee en Tinkerbell
Mijn moeder verbleef dus in de heelkamer. Ze liet het beeld zien van een theekransje. Het werd duidelijk dat ze daar regelmatig met een groepje dames thee dronk. Grappig vond ik dat John met opgeheven wijsvinger zei: “Thee, geen koffie. Dat is te hard. ‘t Is allemaal heel zacht.” Bij die thee stonden ze elkaar bij om ervaringen uit het afgelopen leven te verwerken. De groep was constant én steeds wisselend van samenstelling. De ene keer waren er bijvoorbeeld zeven dames en de andere keer zestien.
Dit beeld paste helemaal bij mijn moeder. Bij leven had ze ook een “kletsclub” met een paar dames waarin zijzelf vooral het luisterend oor bood.
Heel bijzonder vond ik wat toen volgde. Mijn moeder liet zien dat de dames ook af en toe uitstapjes maakten naar het aardse vlak. Ze konden volgen hoe het met hun nabestaanden ging en eventjes indalen of invliegen, als een ware Tinkerbell, om wat liefde en steun te bieden. John zei: “Als bijvoorbeeld je vader wat nodig heeft, maar je moeder heeft er een keer zelf de energie niet voor vanwege haar eigen verwerking, dan gaat er een ander in haar plaats om hem bij te staan. En vice versa.” Wat een troostrijk beeld geeft dat!
Mijn moeder vertelde dat ze binnenkort door zou gaan naar een volgende fase, maar nu nog niet.
In een latere sessie gaf ze een update, waarover wellicht meer in een volgende blog.
Met dank aan John en het Tinkernel-T-Team!
Erica de Croon